منی که نیستم

پذیرش خودمان آنطور که هستیم توسط دیگران چطور ممکن است وقتی که مافقط در خواب هایمان، آن هم گاه به گاه، بی پرده خودمان هستیم. اگر عاشقیم، اگر متنفریم، اگر فریاد می کشیم همه ی حرف ها و نبایدها را یا حتی اگر قصد جان کسی را می کنیم، توی خواب، برای مدت خیلی خیلی کوتاهی...خودمان هستیم.

برف داریم تا برف

دلتنگی برای یک مرد حس لحظه است، مثل کولاکی که تمام می شود و برای یک زن اتفاقِ مدامِ بعد دوست داشتن. حتی وقتی دست در دست دیگری شهر را پشت سر می گذارد. مثل گیر افتادن توی قطب جنوب...چه فرقی می کند چه فصلی باشد؟