منی که نیستم

پذیرش خودمان آنطور که هستیم توسط دیگران چطور ممکن است وقتی که مافقط در خواب هایمان، آن هم گاه به گاه، بی پرده خودمان هستیم. اگر عاشقیم، اگر متنفریم، اگر فریاد می کشیم همه ی حرف ها و نبایدها را یا حتی اگر قصد جان کسی را می کنیم، توی خواب، برای مدت خیلی خیلی کوتاهی...خودمان هستیم.

برف داریم تا برف

دلتنگی برای یک مرد حس لحظه است، مثل کولاکی که تمام می شود و برای یک زن اتفاقِ مدامِ بعد دوست داشتن. حتی وقتی دست در دست دیگری شهر را پشت سر می گذارد. مثل گیر افتادن توی قطب جنوب...چه فرقی می کند چه فصلی باشد؟

آیا می دانیم که

به روی خودمان بیاوریم یا نه، بخشی از دوام رابطه وابسته ی ترس طرفین بابت از دست دادن و تنها ماندن است

زنانگی هایمان...

زن ها هیچ وقت شبیه بار اول عاشق نمی شوند. نه اینکه لزوماً اولین عشق خالص ترین یا بزرگ ترین عشقشان باشد. نه اینکه بار بعدی نباشد، دوباره ای نباشد. نه اینکه هیچ کس آن اولین  نفر نشود.فقط زن ها پیش از تجربه ی شکستن، رفتن، ترک شدن، پیش از اولین در خود فرو ریختن چور دیگری دوست می دارند. تمام تر، مشتاق تر، بی پرواتر. یک بار که عشق مثل گلوله ای برف توی دستشان آب شود، یک بار که سردی بعد از نبودن به تن هایشان بنشیند. یک بار که حفره ای توی سینه شان باز شود و مدت ها روز و روشنی را ببلعد و برگردند به هر جان کندن به زندگی یاد می گیرند. یاد می گیرند که نبودن هیچ آدمی آنها را نمی کشد و این حقیقت بزرگ ناجوری است برای روح ظریف یک زن. بعد اگر عاشق هم باشد تمامش برای کسی نیست. یک بخشی از دلش را ، خودش را، خواستنش را نگه می دارد برای مبادا. عشق های بعد شاید کامل تر باشند، واقع گرایانه تر باشند، بزرگ تر باشند اما تمامیت زن در دیگری نیستند...نیستند...نیستند

آغازین...

این دومین باری است که کلمه هایم را در وبلاگ دیگری رها می کنم به بهانه ی چیزی شبیه شروع دوباره. اولین بار بهانه دوست و آشنا بودند و مزاحمت ها. بار دوم دردسرهای سرور بلاگفا . این بار ردی از اینجا برای هیچ کس به جا نگذاشته ام. چه آدمهای دنیای پیرامون و چه دوستان دنیای مجازی.

باشد که آغازی دوباره باشم.